Veel doen en weinig geven. Weinig doen en veel geven.
Hoe zou de reactie van de man zijn als hij het voedsel, dat zijn vrouw voor hem had gekookt, eet en merkt dat het beter gemaakt kon worden? Wanneer hij een overhemd draagt, en ziet dat het gekreukt is, en merkt dat het beter gestreken kon worden?
De vrouw zal zeker een soortgelijke reactie hebben wanneer haar man iets voor haar op een klakkeloze manier doet. In dit geval hebben zowel de vrouw, die iets zomaars voor haar man deed, als de man, die iets klakkeloos voor haar deed, hun beste voor iets anders gegeven.
Zij doet veel dingen thuis, maar voor haar man doet zij het op een slordige manier. Hij doet veel dingen buitenshuis, voor het werk en andere dingen, maar als hij iets voor zijn vrouw moet doen, dan doet hij het zeker klakkeloos.
Hoe vaak vertellen wij de mensen dat alles wat zij doen, zij dat thuis of op het werk, een offerande is? En wij zeggen ook tegen hun dat zij goede resultaten vereisen, maar een slechte offerande aanbieden. Zij komen te laat, missen werkdagen, praten slecht over hun baas en verrichten hun werkzaamheden slordig, maar zij willen wel een salarisverhoging.
Wat ons betreft, kan het niet anders zijn, omdat wij noch zakenmannen noch werknemers van de Kerk zijn en wij werken ook niet voor een salaris. Wij zijn mannen van God. Het leven van de echtgenoot en de echtgenote, de baas en de werknemer, is, net als ons leven, een offerande. Zij gebruiken deze offerande ergens voor; wij gebruiken het om de werken van de duivel te vernietigen. Ik geloof niet dat zijn werken vernietigd worden als wij onze restjes geven. Onze Heer gaf niet Zijn restjes aan het kruis, maar Hij gaf Zijn alles.
“En Hij riep zijn discipelen en zeide tot hen: Voorwaar, Ik zeg u, deze arme weduwe heeft het meeste in de offerkist geworpen van allen, die er iets in geworpen hebben. Want allen hebben erin geworpen van hun overvloed, maar zij heeft van haar armoede erin geworpen, al wat zij had, haar ganse levensonderhoud” (Marcos 12:43-44).
De rijken deden veel, in de ogen van de mensen, maar er was geen sprake van kwaliteit, zij gaven restjes. Het beste deel bleef voor hun. Wat een ieder van ons dient te onderzoeken is aan wie hebben wij het beste gegeven. Wanneer wij over het beste spreken, dan hebben wij het over alles. Alles van ons. Op zo’n manier dat er geen restjes overblijven om gebruikt te kunnen worden. De weduwe gaf weinig, in de ogen van de mensen, maar het was veel in de ogen van God, omdat er niets voor haar overbleef.
Met dank aan: bisschop Romualdo Panceiro