Goedemorgen bisschop,
Ik wilde graag iets met u delen…
“Spreek tot de kinderen Israëls, en zeg tot hen: Wanneer iemand een gelofte zal afgezonderd hebben, naar uw schatting zullen de zielen des HEEREN zijn” (Leviticus 27:2) Statenvertaling.
Dit Woord is heel waar. Ongeveer 21 jaar geleden kwam ik voor de eerste keer in kerk, vanwege een uitnodiging van mijn moeder. Ik bemerkte een grote innerlijke verandering in haar. Zelfs mijn vader was heel blij in het begin, hoewel hij niet inging op de uitnodiging om samen met ons naar de kerk te gaan. Korte tijd daarna werd hij, als alcoholist zijnde, bezeten door het kwaad en kwam tot het punt dat hij mijn moeder en mij verbood om naar die kerk van “dieven”, zoals hij de kerk noemde, te gaan.
Vanaf toen begonnen de meedogenloze vervolgingen van de duivel, via mijn vader. Op een zondagochtend kwam hij de kerk in met een enorme schaar en probeerde ons te doden. Hij wilde mijn moeder ermee steken en als de helpers er niet waren geweest, dan was zij vandaag de dag dood.
De discussies en agressie in ons huis waren constant en dat gold ook voor de beschuldigingen en beledigingen tegen de kerk. Bovendien verbood hij ons om God te zoeken, want als wij dat wel deden, dan dreigde hij ons te doden. En indien nodig, dan zou hij de kerk ingaan met zijn graafmachine en alles en iedereen kapot maken.
Op een uitnodiging van mijn moeder besloot ik om naar de bergen te gaan om tot God te bidden, maar er ontbrak iets om ons te vervullen; dus gingen wij stiekem de diensten weer bijwonen. Maar omdat de duivel heel vies is, kwam mijn vader erachter en sloot hij ons thuis op. Hij goot overal benzine en met een aansteker in zijn hand, bedreigde hij ons om de kerk te verlaten of anders zouden wij levend verbrand worden.
Op dat moment kwam er een grote angst in mijn binnenste, omdat ik niet de zekerheid van mijn behoudenis had, maar ik wist wel dat ik op het juiste pad zat. Zijn beschuldigingen waren ongegrond, het was niets meer dan een satanische strategie zodat wij Jezus zouden verloochenen, dit hebben wij echter nooit gedaan. Die situatie ging voorbij en vanaf die dag werd mijn geloof in God sterker.
Hij heeft ons verschillende malen op straat gezet en een paar keren was het extreem koud en vroor het, maar desondanks bleven we standvastig.
Op een gegeven moment toen ik alleen thuis was met mijn vader zei hij tegen mij dat ik moest kiezen. Hij beloofde mij dat hij mij ALLES zou geven, maar ik moest de kerk verlaten of anders moest ik onmiddellijk uit huis gaan. Bisschop, op dat moment, heb ik niet eens twee keer nagedacht: ik nam een koffer, zette mijn kleren erin en verliet het huis.
Ik bekeerde me helemaal tot God, zonder alsof te doen. Ik gaf me aan Hem over met lichaam, ziel en geest. Ik heb nooit wrok, woede of haat jegens mijn vader gehad, integendeel zelfs, ik hield altijd veel van hem. In deze tijd groeide er in mijn binnenste een verlangen om anderen te helpen, een grote liefde voor mijn medemens. Later begon ik het Werk van God te doen en ik liet mijn gehele leven en persoonlijke doelen achter mij.
Toen ik begon met het Werk van God zei mijn vader dat ik zijn zoon niet meer was en hij ging zelfs naar de kerk om mij te doden. Het leek alsof mijn leven op Aarde die dag zou eindigen, maar in mijn binnenste bleef ik kalm, omdat ik wist, en weet, wie ik diende. God heeft mij nooit verlaten.
Ik heb mijn vader geprobeerd te bellen, om met hem te praten, maar hij deed alsof hij me niet kende.
Ik kan niet alles schrijven wat ik heb meegemaakt, omdat het een enorme strijd was voor mijn vader om ons geloof te accepteren. Qua menselijke ogen leek het erop dat hij mij nooit zou accepteren, en de Here Jezus al helemaal niet.
Aan het eind van vorig jaar besloot hij om naar de kerk te gaan. Hij was samen met ons als één familie. Hoewel mijn ouders “tijdelijk” gescheiden waren heeft hij altijd van mijn moeder gehouden.
Toen ik dienst hield van de jaarwisseling en hem in de kerk zag komen, passeerden al die 21 jaren van strijd en vervolgingen door mijn hoofd. Er was een angst in mij over de manier waarop hij zou reageren, maar ik besloot meteen om het volk te geven wat zij nodig hadden, hoewel ik zag dat zijn ogen scherp op mij gericht waren.
Bisschop er zijn 21 jaren van strijden, geloftes, gebeden en vasten voorbij gegaan, maar het Woord van God faalt niet: mijn vader is de UKGR elke zondag aan het bezoeken in de stad waar hij woont en we zijn het begin van een verandering in zijn leven aan het zien. Ik wist dat deze dag zou komen, omdat de geloftes voor hem gemaakt waren en ze brachten het antwoord van God voort.
Vandaag de dag geniet ik van een relatie met mijn vader zoals ik die nog nooit heb gekend!
Bedankt voor uw aandacht.
God zegene u in overvloed!
Pastor Nuno Aleixo