Als kind zijnde vluchtte mijn moeder met mijn broertje en ik uit ons land van herkomst vanwege de oorlogssituatie van dat land. Dat liet al de nodige littekens achter. In die periode werd ik als 5-jarige jongetje ook misbruikt.

Ik had aan niemand verteld wat er gebeurde en groeide op als een heel gesloten persoon. Ik kreeg last van stoornissen en minderwaardigheidscomplexen. Het was al moeilijk voor mij om een simpel telefoongesprek te voeren. Omdat ik geen medelijden van anderen wilde en niet zwak wilde overkomen, maar ook omdat ik niemand durfde te vertrouwen, begon ik een “masker” te dragen.

Ik deed me voor als een vrolijk persoon, heel open en behulpzaam, op deze manier leek het altijd goed te gaan en liet ik de mensen niet té dichtbij komen. Dit alles leidde ertoe dat ik last kreeg van zelfmoordgedachten. Ik wist niet hoe ik kon loslaten wat er mij mij als kind zijnde was gebeurd en leefde als het ware ermee.”

ik leerde verwerken. “Toen ik een uitnodiging kreeg om naar de UKGR te komen, besloot ik om een dienst bij te wonen, puur omdat ik niets te doen had. De warme manier waarop ik werd ontvangen was iets wat ik helemaal niet gewend was. Het had een zodanige impact op mij dat ik ben blijven komen.

Toen ik besefte dat er een oplossing bestond voor mijn situatie, begon ik de hulp die mij daar werd gegeven op te volgen. Ik ontving kracht en inspiratie, begon in mezelf te geloven en in een korte tijd zag ik veranderingen in mezelf. De persoon die ik vroeger was en wie ik nu ben, zijn totaal tegengesteld aan elkaar. Ik heb de gebeurtenissen uit mijn jeugd kunnen verwerken en hoef geen masker meer te dragen. De blijdschap is echt en ik ben zelfverzekerd.

Als iemand mij jaren geleden zou hebben gezegd dat mijn leven compleet kon veranderen, dat ik het trauma uit mijn verleden kon verwerken en ik vrede en rust zou hebben, had ik hem voor gek verklaard. Het leek onmogelijk. Maar door het geloof in de Levende God is het onmogelijke mogelijk geworden in mijn leven.”

Fethy Gebremichael