Plaats van berouw

“… Hebt u dan geen zegen voor mij overgehouden?” (Genesis 27:36)

En toen stond hij erop:

“Daarop zei Ezau tegen zijn vader: Hebt u alleen maar deze ene zegen, mijn vader? Zegen mij, ook mij, mijn vader! En Ezau begon luid te huilen.” (Genesis 27:38)

Hij huilde om zegeningen, en niet om degene die kon zegenen.

Hetzelfde gebeurde met Saul, toen hij door God werd afgewezen, vanwege zijn minachting voor de wil van God; hij dacht er alleen aan geëerd te worden, niet te verliezen en toonde geen berouw dat hij tegen God had gezondigd.

“Hij zei: Ik heb gezondigd; eer mij nu toch voor de oudsten van mijn volk en voor Israël. Keer met mij terug, zodat ik mij voor de HEERE, uw God, zal neerbuigen.” (1 Samuel 15:30)

In vers 24 legt hij de schuld bij de mensen en in vers 25 vraagt hij zelfs om vergeving; hij denkt alleen maar aan zichzelf en zijn beeld tegenover de mensen.

Dan begrijpen we waarom het volgens de menselijke ogen lijkt dat David veel erger heeft gedaan en werd vergeven:

“Mijn zonde maakte ik U bekend, mijn ongerechtigheid bedekte ik niet…” (Psalm 32:5)

David gaf de schuld niet aan de vrouw die naakt aan het baden was noch aan iemand anders, hij verzon geen smoesjes, hij erkende zijn zonde met een oprecht hart en huilde om de vreugde van de Behoudenis terug te krijgen, en niet om de zegeningen of positie.

De duivel geeft argumenten om te zondigen en vervolgens argumenten om geen berouw te tonen.