Bij het onderzoeken van een aantal gegevens voor een taak, stuitte ik op deze site, die een schatting van de wereldbevolking in de huidige realiteit weergeeft met diverse statistieken. Ik was geschokt toen ik de telkens veranderende cijfers naast het item “sterfgevallen vandaag” zag. Neem zelf een kijkje: www.worldometers.info/nl
Gedurende een moment, terwijl ik naar die telkens hoger wordende cijfers keek, stelde ik me voor dat elk cijfer meer, een ziel is die deze wereld verlaat. Het gaf mij een gevoel van wanhoop. Wanhoop vanwege de wetenschap, dat op basis van wat wij weten over de Waarheid, de overweldigende meerderheid niet op een betere plek eindigt. Wanhoop vanwege de wetenschap dat er veel, heel veel mensen stierven, terwijl ik die informatie probeerde te verwerken. Wanhoop vanwege de wetenschap dat het aantal geredde mensen weinig was, heel er weinig.
Het aantal liep op en ik kon niets doen om ze te stoppen. U hoort de statistieken en weet misschien zelfs dat er veel mensen sterven, maar om de toename van dit aantal echt te zien, geeft een gevoel van urgentie. Even bovenop die cijfer staat de statistiek met de nummers van de geboortes en dat gaf mij een soortgelijke wanhoop. Zielen die in deze wereld zijn gekomen en de Waarheid tenminste moeten horen. Meer zielen die de behoudenis nodig hebben voordat het te laat is. Meer mensen die zullen lijden. Als ik al geen kinderen wilde hebben, dan ben ik nu, na het zien van deze cijfers, er nog zekerder van dat ik niet verantwoordelijk wil zijn voor het brengen van nog een ziel op deze wereld, iets wat ik niemand toewens.
Er is genoeg te doen. Erg veel zelfs. En weinigen zijn echt bereid om hun leven toe te wijden voor de zielen die verloren gaan. Het werk dat ik vandaag doe, is mijn manier om mijn leven, mijn tijd, mijn geest en inspanning toe te wijden aan deze missie, maar het is nog steeds erg klein. En als ik naar deze site kijk, neemt het besef dat ik weinig doe, verder toe. En ik vroeg God wat ik nog meer kan doen. Wat anders? Ik vroeg Hem om mij de conditie te geven om meer te doen. Maar zelfs als ik tot aan het limiet van mijn kracht zat, om iets te doen, zou het niet genoeg zijn. Dit is geen taak die individueel uitgevoerd kan worden. We bouwden de Tempel en mensen waren geschokt door het feit dat de Universele Kerk kort daarna, vermeldde dat er meer kerken gebouwd zouden worden voor duizenden mensen. Zij begrijpen het niet, maar wij begrijpen het. We bouwden de Tempel niet om erbij stil te staan en hem te bewonderen. Het werk kan niet stilstaan. Zelfs al zouden wij een Tempel in elk district hebben, dan was het alsnog niet genoeg.
Het is nu, meer dan ooit, tijd om niet alleen te werken met al onze kracht, maar om versterking te vragen. Intensiever te bidden voor meer arbeiders. Zodat het kwartje valt en degenen die in ons midden zijn, en al gered zijn, wakker worden. Stoppen met kijken naar hun eigen buik en dik te worden in de kerkstoelen. Er is geen tijd om te verspillen aan onzin, roddels, intriges, spelletjes, gevoelens, onbenullige en kleine praatjes. Er is geen tijd meer. De cijfers gaan zo snel als een stopwatch. Mensen die elke seconde geboren worden en sterven. Zielen. Veel zielen. Zielen waar dagelijks voor gevochten wordt tussen onze kant en de kant van de vijand. Het is niet genoeg om ze alleen naar de kerk te brengen, het werk is onvermoeibaar op verschillende fronten, en het zal alleen eindigen wanneer Jezus terugkomt. Tot die tijd zullen wij voldoen aan hetgeen van ons verwacht wordt, met al onze kracht en met volle besef van de ernst van deze taak.
“En Hij zeide tot hen: De oogst is wel groot, maar arbeiders zijn er weinig. Bidt daarom de Heer van de oogst, dat Hij arbeiders uitzenden in zijn oogst” (Lucas 10:2).
Met dank aan: Vanessa Lampert