De UKGR kende ik al sinds kleins af. Ik kreeg altijd mee dat God bestaat en kwam tot aan de puberjaren ook met mijn ouders mee naar de kerk. Echter, ik toonde nooit interesse. Ik was ook een persoon die erg gesloten was.

Mensen konden niet dicht bij mij komen, omdat ik iedereen weg duwde. Er was altijd een angst waardoor ik mezelf niet openstelde, zelfs niet voor mijn ouders. Ik vertelde nooit wat ik voelde of wat er in mij om ging. Ik hield er niet van om in het huis te zijn en zocht buiten een uitweg. Ik ging naar school en van school was ik altijd bij vrienden thuis en daar bleef ik tot in de avond en zo gingen de jaren voorbij.

Op een bepaald punt kwam ik weer naar de kerk en begon ik de bijeenkomsten te volgen. Ondanks dat ik dit deed was ik nog steeds bezig met de dingen en verleidingen van de wereld. Wat er gepredikt werd ging ook het ene oor in en het andere uit. Dit heb ik een tijdje volgehouden, maar niemand kan té lang met een masker lopen.

Ik verliet hetgeen waarvan ik wist dat het goed voor me kon zijn. Toen verloor ik mezelf compleet. Ik deed van alles om plezier te kunnen hebben zoals drinken, roken, uitgaan en ik zocht ook altijd aandacht op een negatieve manier.

Maar terwijl ik al deze dingen deed wist ik eigenlijk wel dat het niet goed voor mij was.”

VASTBESLOTEN. “Op een dag heb ik tegen mezelf gezegd dat dit niet de manier is waarop ik mijn leven wil leiden. Ik wilde echt veranderen.

Nadat mijn moeder me een aantal keer uitgenodigd had en ik had geweigerd om weer naar de kerk te gaan, heb ik toch besloten om weer te komen. Ik schaamde me heel erg, maar ik heb al mijn moed verzameld en besloten om echt te bekeren.

Ik volgde de gebedsketting op vrijdag voor de bevrijding en op zondag voor de innerlijke rust. Ik leerde veel tijdens deze bijeenkomsten.

Nu ben ik een persoon die zich kan openstellen voor anderen. Bovendien heb ik een goede band met mijn ouders. Ik heb vrede in mijn huis en hoef nu niet meer buiten te zijn om plezier te hebben.

De plezieren waarvan ik voorheen dacht dat  ze mij zouden vervullen, lieten mij juist altijd achter met een diepe innerlijke leegte.

Nu heb ik deze vormen van plezier niet meer nodig. Vanwege de vrede die ik nu van binnen heb, weet ik wat écht plezier is.”

Melissa Lopes