Toen  ik bij de UKGR kwam, was ik een heel depressief persoon die al ruim 3 jaar aan de medicijnen was. 5 jaar lang sliep ik niet goed, omdat ik vrijwel elke avond erge dromen had. Daarnaast was ik ook al 15 jaar verslaafd aan sigaretten. Mijn uitspraak was: ‘liever geen geld voor brood dan geen geld voor sigaretten’.

Ik was een heel onzeker persoon en behield veel wrok en bitterheid in mijn binnenste en was heel erg boos op God door alles wat ik in het leven had moeten doorstaan. Ik begreep niet waarom ik geboren was en dacht dat ik alleen op aarde was om te lijden. Ik was moe geworden van de strijden, moeilijkheden en obstakels in mijn leven. Dingen werden maar niet beter, maar met dag erger en al mijn kracht was op.” 

VERNIETIGD HUWELIJK. “Ik dacht vaak aan de dood en dat het beter zou zijn als ik er niet meer was, zowel voor mijn man en kinderen, omdat ik hen niets te bieden had. Ik was van mening dat het beter was als mijn man een andere vrouw zou nemen, omdat ik mezelf niet goed genoeg vond.

Geleid door die gedachte ging ik over tot actie. Ik zette ons huis in de verkoop. Ik nam een advocaat in de arm om de scheiding aan te vragen en alles was geregeld. Het enige wat ontbrak was de handtekening van mijn man.

Ons huwelijk  bestond niet meer. We woonden onder één dak, maar sliepen in aparte kamers. Ik had alles al uitgestippeld en was van plan om naar een verre plek te verhuizen en mijn man en kinderen achter te laten.

Iedere keer als  ik mijn man vroeg om zijn handtekening te zetten, keek hij mij aan en zei niets, omdat hij de confrontatie met mij niet aan wilde gaan. Hij wilde niet scheiden, maar ik was vastbesloten.”

DE OMMEKEER. Op een dag ontving mijn man een uitnodiging om naar de UKGR te gaan. Hij ging en het deed hem goed. Sindsdien nam hij deel aan de diensten van vrijdag en zondag.

Elke keer als hij thuis kwam na een bezoek aan de UKGR zei hij: “Elsa, ons leven gaat daar veranderen!” Ik herinner me dat ik dan heel boos werd en hem voor gek verklaarde. Na ongeveer 2 maanden was mijn  man zich op een zondagochtend aan het klaarmaken om naar de UKGR te gaan. Ik lag te slapen en hij kwam naar mij toe en zei: “Het is vandaag zondag, als je met mij meegaat, ga ik morgen mee naar de advocaat om de scheidingspapieren te onderteken.” Ik kwam scheldend uit bed en ging mee.

Mijn eerste ervaring in de UKGR was onbeschrijfelijk. Alle verdriet en woede die ik in me had kwam eruit, ik herinner me dat ik constant bleef huilen. Maar ik merkte ook een rust op die ik nooit had ervaren. Ik voelde me opgelucht en verlicht. Sinds die dag bleef ik komen, samen met mijn man. 

De eerste verandering gebeurde van binnen. Ik leerde hoe ik mijn complexen en woede kon overwinnen. Hierdoor kon ik met andere ogen naar mijn man kijken, met liefde en respect. Ik heb ook leren vergeven, het verleden los laten en dat heeft mij vrijgezet.

Mijn komst naar de UKGR was het begin van een nieuwe Elsa. Mijn man en ik hebben ons huwelijk kunnen herstellen en de manier waarop wij met elkaar omgaan, elkaar steunen en liefhebben, is meer dan ik me had kunnen voorstellen. Ik ben naar de UKGR gekomen, omdat mijn man mij beloofde om zijn handtekening onder de scheidingspapieren te zetten, maar vandaag de dag zijn we 19 jaar getrouwd. Geen woede en bitterheid meer, maar vrede en liefde.”

Elsa Varela Lima de Pina