Voordat ik naar de UKGR kwam was ik enerzijds vrij rustig, maar  kon ik ook wel agressief zijn. Ik had geen geduld, was onzeker en hield mezelf vaak op de achtergrond, ondanks dat ik veel kwaliteiten had.

Ik liep met veel trauma’s, onbeantwoorde vragen en een grote leegte die ik vervulde door de mens en mijn omgeving te behagen. Ik deed met alles en iedereen mee om die leegte te vullen; uitgaan, losbandig gedrag, drinken en onwenselijk gedrag vertonen. Ik was bang om alleen te zijn en had korte relaties omdat ik mij niet wilde binden en al helemaal niet moest denken aan kinderen krijgen. Grappig genoeg vond ik in niets dat ik deed voldoening,  omdat ik zelf niet die persoon was die ik de wereld liet zien. Door te doen alsof nam het innerlijke verdriet meer toe en begon ik mezelf steeds meer te verliezen.

Ik ben als kind heel vaak mishandeld, mijn vader was toentertijd erg agressief. Hierdoor liep zijn vriendin vaak weg en wanneer hij haar ging zoeken sloot hij ons de hele dag op in onze slaapkamers. We waren met 4 meisjes en 2 jongens. We moesten alles de hele dag in die kamer doen. Zelfs onze behoeften, in een emmer. Soms kwam hij pas midden in de nacht thuis met brood en dopperwtjes.

Ook werd ik bijna verkracht door een familielid, nadat ik werd mishandeld, omdat ik met een jongen sprak op een verjaardagsfeestje. 3 dagen later deed dat familielid weer een poging om mij te verkrachten, maar gelukkig kwam mijn broer die dag terug naar huis omdat hij iets was vergeten en het familielid zodoende zijn daad niet kon afmaken.

Ik heb hier nooit met iemand over kunnen praten, want iedereen was boos op mij en ik werd als schuldige betiteld. Het schuldgevoel begon aan mij te knagen, de teleurstelling dat mijn broer mij in de steek heeft gelaten nam toe, nadat ik hem tig keren gevraagd heb mij daar weg te halen. Uiteindelijk ben ik weggelopen van huis en bij mijn vriend gaan wonen.

Ik ging naar de kerk met mijn schoonmoeder, maar stopte op een gegeven moment omdat ik het hypocriet vond om zondagochtend naar de kerk te gaan en in de avond naar de discotheek waar ik dan losging.”

CONSEQUENTIE VAN HET VERLEDEN. “Toen ik later kinderen kreeg wist ik eigenlijk niet hoe hun liefde te geven, omdat ik dit nooit meegekregen had. Ik wilde mijn kinderen liefhebben maar alles in mij kwam in opstand wanneer ik dat wilde doen. Het was alsof ik dan mijn vader’s stem hoorde zeggen dat het niet zo hoorde.

Zelf vertikte ik het om mijn kinderen een commando-opvoeding te geven, maar mijn verleden was sterker en overheerste mijn gedachten en handelingen.

Alles speelde zich af in mijn hoofd maar  ik had heel veel moeite om het te laten zien. Ik heb immers geleerd dat je geen emoties mag tonen anders was je zwak, en kon men jou peilen. Die regel is erin geslagen. Ik heb van alles geprobeerd om innerlijke rust te krijgen maar het mocht niet baten.”

ALSOF HET NIET ERGER KON. “Het ging steeds verder bergafwaarts, ik werd door mijn laatste ex neergestoken tijdens een van onze vechtpartijen en het scheelde maar één millimeter en ik was er niet meer geweest. Op een gegeven moment koos ik ervoor om geen relatie meer aan te gaan en alleen te blijven met mijn kinderen.

Waar ik vroeger tegen was werd iets gewoons voor mij en ik deed uiteindelijk ook hetzelfde. Ik raakte meer betrokken in het criminele circuit en werd drugskoerier. Simpelweg omdat ik mij daar veilig voelde, want ik werd door de opdrachtgevers beschermd tegen mijn ex en de mensen die mij wilden schaden.

Na de vierde keer werd ik opgepakt en kwam in de cel terecht in Suriname. Hier had ik overigens mijn eerste ervaring met God. Doordat ik me vasthield aan een bijbelvers en erin bleef geloven, geloofde ik dat het goed zou komen en op wonderbaarlijke wijze werd ik na een periode vrijgelaten.”

WAT NU? “Vanaf dat moment begon er een grote strijd. Ik verloor alles, mijn huis, mijn kinderen, mijn inkomen en mijn vrienden. Ik werd dakloos en moest strijden om mijn kinderen terug te krijgen. Ik klopte weer aan bij mijn opdrachtgevers, maar het bleef uitzichtloos.

De ruzies met mijn kinderen werden alsmaar erger. Ik raakte overal geïrriteerd door en op een gegeven moment werd ik zelfs gewelddadig jegens mijn oudere kinderen, want die waren zo nu en dan erg respectloos. Ik bad wel, maar op religieuze wijze. De pijn, verdriet en leegte gingen maar niet weg en ik geloofde nergens meer in.”

EEN NIEUW BEGIN. “Na een tijd kreeg ik een woning toegewezen en wanneer ik naar huis liep, viel mij het uithangbordje met de duif erop altijd op. Ik dacht al bij mezelf: ‘Dit moet een kerk zijn’.

Na een periode werd ik uitgenodigd om hier naar de UKGR te komen. Ik stemde in, maar elke week twijfelde  en draalde ik. Ik ging niet. Ik werd ziek en onderging een galblaasoperatie. Ik had veel pijn, maar deed nog steeds veel om mijn taak als moeder niet te verwaarlozen. Onderweg naar de tramhalte werd ik weer uitgenodigd en besloot na veel aarzelen de bijeenkomst bij te wonen die om 15u begon.

Tijdens de bijeenkomst werd er gebeden en de pijn die ik had verdween tijdens dezelfde bijeenkomst. Onderweg naar huis dacht ik dat de pijn er morgen toch weer zou zijn. Maar tot mijn verbazing is het niet meer terug gekomen. Er werd mij ook uitgelegd hoe ik door het geloof diende te handelen, dit gaf mij veel kracht.”

HET GELOOF EN DE UITKOMST. “Mijn kleinkinderen waren uit huis geplaatst en ik kon dit niet accepteren. Na de levensverhalen die ik zag in het leven van de andere leden, geloofde ik sterk dat ik mijn kleinkinderen terug zou krijgen. Ik gebruikte het Woord van God en ondernam acties van geloof.

Na een korte periode kregen ze de toestemming om terug te komen. Het was een wonder. Na dit te hebben ervaren begon ik de dingen in de UKGR nog serieuzer te nemen. Ik leerde hoe te begrijpen wat God van mij verwacht en ontdeed mezelf van elke vorm van religiositeit. Ik kreeg ook een baan en de dingen gingen vooruit.”

TOTALE TRANSFORMATIE. “Ik leerde God beter kennen en vanaf dat moment ontving ik innerlijke rust en vrede. Ik had geen last meer van irritaties en kon rustig naar mijn kinderen luisteren en reageerde vaak rustig in bepaalde situaties. Ik begon God meer te betrekken in mijn dagelijks leven en nu is mijn leven totaal getransformeerd.

Ik ben een totaal nieuw persoon. Door mijn eigen reacties te observeren merk ik hoe anders ik ben. De rust en vrede zijn onbeschrijflijk. Op moeilijke momenten vraag ik God om mij te versterken en als ik merk dat ik verkeerd heb gehandeld, corrigeer ik mezelf en handel anders, dat doet mij goed. 

Nu heb ik een betere band met mijn kinderen. Ik maak mij niet meer druk om hun keuzes, maar de behoudenis. Wanneer ik merk dat iets of een handeling van iemand mij kan laten terugvallen naar mijn oude ik, dan neem ik even een moment voor mezelf en vraag ik God om mij te begeleiden.

Het prachtige is dat ik nu wel geïrriteerd raak of boos word, als iemand iets negatiefs tegen mij doet, maar het negatieve gevoel blijft niet meer hangen zoals voorheen. Hierdoor kan ik een betere inschatting maken van hoe op elke situatie te reageren.

Ook sloot ik me aan bij de Kaleb Groep, een groep voor ouderen boven de 45 jaar. Door de opdrachten en activiteiten die we deden ben ik het steeds maar leuker gaan vinden. Ik ervaar dit als een moment van ontspanning met mijn leeftijdsgenoten.

Voorheen kon ik mijn zorgen niet loslaten, maar dit is nu geen probleem meer. Het is een opluchting dat ik nu los kan laten. Ik ben zo verzekerd in God dat ik mij nergens meer druk om maak. Ik voel mij steeds beter en prettiger in mijn vel. Nu leer ik om ondanks de alledaagse drukte elke dag volle kracht te geven in mijn geestelijk leven. Van één ding ben ik zeker, alles wat ik in de wereld zocht heb ik bij de Heer gevonden. Dat geloof kan niemand mij meer ontnemen.”

 

Lygia Codrington