In Caxias, een stad in Brazilië, leerde ik een donkere vrouw kennen met grijs haar, een lieve stem en altijd een woord van opwekking.
Maar dat niet alleen, deze vrouw had veel meer te bieden, zoveel zelfs dat ik vandaag een beetje van haar verhaal wil vertellen en hoe belangrijk zij voor mijn leven was.
Mevrouw Elza was de oudste helpster van de kerk.
Zij vastte elke dag, zonder één dag te missen. Haar toewijding was ongelooflijk! Zij was de eerste bij de kerk. Wanneer ik de kerk ging openen, stond zij al bij de deur te wachten om het Huis van God in te gaan. Soms was de zon niet eens op, maar daar was mevrouw Elza voor de deur, aan het wachten, simpelweg om binnen te mogen gaan…
Wanneer zij eenmaal binnen was, ging zij direct naar het Altaar en daar knielde zij neer en bad. Ik kan me ongetwijfeld voorstellen dat zij, vanwege haar constantheid om elke dag te vasten, op dat moment dat zij geknield was voor mij bad, voor de assistent pastor, de bisschop, de mensen die naar de kerk kwamen en voor haarzelf, zodat zij bruikbaar mocht zijn en dat zielen gered konden worden voor Gods Koninkrijk.
Mevrouw Elza woonde alleen, zij had geen kinderen. Zij had niemand. Zij leefde voor God en voor het Werk van God.
Zij was een helpster van gebed én toewijding.
Nadat zij voor het Altaar bad, ging zij de benodigdheden voor de dienst bereiden. Het Heilig Avondmaal, de voorstellen en alles wat er nodig was, altijd met liefde en zorg voor de details. Zij streefde ernaar om alles zo goed mogelijk voor God te doen. Zij adviseerde de mensen met plezier, zorgzaamheid en aandacht.
Ik denk terug en herinner me: zij was de oudste, maar zij was wel de eerste om bij de kerk te zijn.
Mijn God, heel vaak hadden de assistent pastor en ik honger (toentertijd was de kerk een TV station aan het kopen en wij allen waren aan het offeren in voordeel voor iets dat het Werk van God zou helpen groeien), maar mevrouw Elza, die heel oplettend was, van het weinige dat zij ontving gaf zij haar tiende en reikte ons een helpende hand toe in tijden van nood en behoefte. Desondanks ontbrak het haar nooit aan brood op haar tafel.
Een detail: Gedurende de week verzamelde zij eieren van de kippen die zij hield en maakt zij een eiergerecht voor mij en de assistent pastor.
Hoe vaak kwam zij met dat gerecht aan met een heerlijke geur! Twee borden bedekt met een doek waarop wij konden lezen: “DE HEER IS MIJN HERDER, MIJ ONTBREEKT NIETS”. Haar vrijgevigheid kende geen grenzen.
Op een dag openden wij de kerk en mevrouw Elza stond niet bij de deur te wachten. Op die dag zagen wij haar niet voor het Altaar bidden en zij bereidde ook niet de dingen voor de dienst voor. Wij vonden haar afwezigheid heel vreemd.
Dagen later vonden wij mevrouw Elza in haar huis, zoals gewoonlijk was zij op haar knieën, maar zij was niet meer onder ons.
Zij stierf terwijl ze aan het bidden was.
Ongetwijfeld was zij aan het bidden voor het Werk van God, waar zij zoveel van hield, voor de bisschoppen, de pastors, voor mij en u.
Ik mis mevrouw Elza.
Dat voedsel, die zorgzaamheid voor ons, die totale toewijding voor het Werk van God, de kerk, die aandacht voor de mensen die naar de kerk kwamen.
Mevrouw Elza was een moeder. Zij was een engel die voor ons zorgde.
Zij was meer dan 80 jaar oud toen zij ons verliet.
Weet u wat, met mevrouw Elza leek het makkelijker om de dagelijkse strijden te overwinnen.
Een zin die zij altijd zei dat ik nooit vergeet: “Pastor, wie al op zijn knieën is, kan men niet doen vallen”.
Zij is niet gevallen!
Met dank aan: bisschop João Leite