Ik was van binnen een heel onzeker meisje. Vanwege persoonlijke omstandigheden kreeg ik een minderwaardigheidscomplex. Ik zag mezelf minder waard dan de andere meisjes van mijn leeftijd omdat zij in staat waren om bepaalde dingen te doen en ik niet, zoals bijvoorbeeld leuke uitjes met de familie.

Ik was niet blij en tevreden met het leven dat ik leed. Ik wist dat mijn ouders er niets aan konden doen en dat maakte me nog verdrietiger en gesloten. Ik durfde nooit de ware ik te laten zien, want ik dacht dat ik gewoon niet goed genoeg was.

Dit maakte me ook een heel verlegen meisje, ik durfde mensen vaak niet aan te spreken. Ik lachte alleen naar de mensen, maar verder dan dat ging ik eigenlijk niet. Ik ben in de UKGR opgegroeid en ging in eerste instantie alleen hier naartoe omdat mijn ouders mij ook meenamen.

Ik nam de dingen van God nog niet echt serieus en vond de bijeenkomsten zelfs soms saai. Ik hoorde vaak hele positieve dingen over de JvO; hoe gezellig het is, de eenheid en de leuke activiteiten, maar ik had altijd wel een smoesje om niet te blijven. Mijn broertje daarentegen vond de JvO wel super leuk en wilde altijd blijven, maar omdat hij nog te jong was, kon en mocht hij niet alleen terug naar huis met de trein.

Hij wilde altijd blijven, maar was afhankelijk van mij en ik ging altijd het liefst gewoon naar huis. Maar dit alles veranderde door een boze en oprechte opmerking die mijn broertje toentertijd maakte. Boos zei hij: ‘Was ik maar wat ouder of de oudste, dan kon ik mijn dingen doen en blijven voor de JvO zonder afhankelijk te zijn van bepaalde mensen.’ Dit raakte me omdat hij met ‘bepaalde mensen’ mij bedoelde, dus hij was niet blij met het feit dat ik zijn oudere zus was… Dat bleef in mijn hoofd, en bij de volgende JvO verraste ik hem door te zeggen dat we zouden blijven.

Hij was zo blij, en dat deed me weer iets beter voelen als zus. Eerst bleef ik bij de JvO alleen om hem een plezier te doen, maar ik was niet echt actief, ik durfde nog niets te doen terwijl ik zag dat mijn broertje zich al wel thuis voelde.

Paar maanden daarna begon ik de JvO zelf ook leuker en leuker te vinden, dit omdat iedereen echt aardig was. De JvO begon een heel positief effect in mijn leven en in mijn manier van zijn te hebben. Ik begon mijn kwaliteiten te leren door de uitdagingen die er waren.

Het heeft mij geholpen om anders te denken en nooit op te geven. Ik leerde in mijzelf te geloven en het beste uit mezelf te halen.

Strijden komen, sommige heftiger dan anderen, maar we kunnen ze altijd overwinnen. Zo had ik een grote strijd met betrekking tot mijn studie. Voor het behalen van mijn VWO diploma wilde ik al graag naar de universiteit, maar doordat ik nog geen verblijfsvergunning en geldige legitimatie had, werd dit moeilijk.

Waar ik aanklopte, kreeg ik een nee te horen. Ik werd verdrietig en het deed pijn, maar ik wist dat met God opgeven geen optie is. Ik ging met mijn geloof voorop, volgde de wijze lessen, die ik tijdens de diensten en de JvO ontving, op en bleef mijn best en deel doen.

De tijd ging voorbij, maar ik bleef volharden, ik wist dat met God niets onmogelijk was. En net voor de laatste week dat het collegejaar op de universiteit zou beginnen, kreeg ik te horen dat ik aangenomen werd en dat mijn studie ook betaald zou worden. Ik dacht dat dit het moeilijkste was, maar 3 dagen voordat ik mijn eerste college dag zou hebben, werden mijn familie en ik onverwachts opgepakt omdat we uitgezet zouden moeten worden.

Maar God is zo groot, Hij heeft mensen gebruikt en de situatie veranderd. Maar hierdoor begon ik wel met wat vertraging mijn rechtenstudie.

Maar vandaag de dag, 3 jaar later, heb ik mijn bachelor diploma behaald. Het was een strijd, maar zoals ik ook van de JvO geleerd heb; opgeven is geen optie, strijd altijd voor je doelen. Vandaag de dag ben ik niet meer dat meisje met minderwaardigheidscomplexen, ik heb geleerd dat ik wel waarde heb, ik ben blij en gelukkig met mezelf.

In de JvO leerde ik om mezelf te zijn zonder bang te hoeven zijn van wat anderen van mij zullen vinden en/of denken. Ik ben niet meer onzeker, ik heb geleerd dat ik ook in mezelf moet geloven.

De JvO heeft mij ook geholpen met mijn geloof, dat ik God bij alles dien te betrekken en hoe ik dien te handelen in moeilijke momenten. In de JvO hebben we het leuk en gezellig met elkaar op een gezonde manier.

Ik ben God echt dankbaar voor die opmerking die mijn broertje maakte! Alles wat ik tot nu heb geleerd en nog steeds leer, zou ik voor geen goud willen wisselen!”

Márcia Ventura Tiago