Tot het einde…

Onze reis naar de Berg Sinaï was een geweldige ervaring, een groot voorrecht om daar te zijn, bemiddelend voor de mensen, voor de kerk … Onder verschillende dingen die in me opkwamen, herinnerde ik me Mozes en de passage die zegt:

“Mozes nu was honderdtwintig jaar oud toen hij stierf; zijn oog was niet dof geworden en zijn kracht was niet vervlogen.” (Deuteronomium 34:7)

Vanuit een geestelijke hoogtepunt hield Mozes zijn goede ogen tot het einde vast. Hij liet niets zijn focus of bereidwilligheid om God te dienen wegnemen.

Hij was altijd gericht op de zielen, plaatste zichzelf in de plaats van de mensen,bemiddelde zonder eigenbelang, voelde hun pijn en deed alles om hen naar het Beloofde Land te brengen.

Zelfs in moeilijke tijden, toen zijn broers over hem achter zijn rug spraken, bleef Mozes zijn goede ogen en een rein hart behouden. Hij bad voor hen en heeft het geloof behouden.

Wanneer ik sommigen zie vertrekken, opgeven, besmet raken, is het duidelijk dat ze het voorbeeld van Mozes niet volgden, omdat ze op een gegeven moment hun focus verloren en naar het goud begonnen te kijken. Ze begonnen voor zichzelf te “bidden”, hielden hun ogen weg van de zielen, ze lieten de kwaadaardigheid binnen, zodoende werden hun geestelijke ogen donker en, zonder kracht en stierven ze.