Ongetwijfeld is de Bijbelse passage waarin Ezechiël naar een vallei met droge botten wordt geleid om tot hun te profeteren, één van de meest bekende passages (zie Ezechiël 37:1-14).
Maar daarin komt er ook een vraag die onze aandacht trekt: Van wie waren die botten?
Waarschijnlijk van Joden die gedood werden in een strijd en niet eens het recht hadden op een begrafenis volgens de Joodse tradities. Zij waren verslagen!
Aan de andere kant weten wij ook dat het volk van Israël onverslaanbaar was wanneer het zich verenigde met de Allerhoogste. Zolang het volk in geloof was, was het onmogelijk om hun te verslaan, ongeacht hoe groot de vijanden waren.
Vanuit dit oogpunt concluderen wij dat zij droge botten werden, omdat zij niet naar de profetie luisterden. Zij weigerden om te luisteren naar de stem van het geloof, de stem van het offer – de stem van God. Maar aangezien God de God is van het onmogelijke, doet deze passage ons begrijpen dat ongeacht hoe vernietigd het leven van een persoon kan zijn, wanneer hij de profetie ontvangt, kan zijn leven vanuit de as opstaan.
We leren hieruit ook dat het tegenovergestelde, van wat er met die droge botten plaatsvond, ook kan gebeuren in het leven van een persoon. Als de persoon stopt om naar de stem van het geloof te luisteren en niet meer het geloof van offers leeft, dan kan hij vallen, zijn geest verliezen, zijn huid, vlees en spieren, totdat hij niets meer dan droge botten wordt.
Veel mensen kwamen op een dag met een vernietigd leven naar de kerk en, omdat zij dit geloof gebruikten, veroverden zij en gaven zij getuigenissen. Maar met de tijd verzwakten zij in het geloof, begonnen te denken dat zij met hun eigen kracht succes hadden behaald en begonnen zij weer te verliezen, totdat zij terugkeerden naar de vallei van de droge botten. Daarom dient het geloof constant gebruikt te worden en dient men dagelijks te offeren!
Hoe dan ook, wij weten dat ongeacht welke situatie een persoon kan meemaken, het geloof in de profetieën heeft de macht om datgene dat niet bestaat te doen ontstaan. Dit is het geloof dat wij in ons binnenste hebben en leven tot 11 mei, in alle UKGR Centra.
Met dank aan: bisschop Clodomir Santos