Wanneer u denkt aan ergens naartoe te gaan om een wandeling te maken, denkt u ongetwijfeld niet aan het bezoeken van een kerkhof, toch?
Maar geloof het, dit gebeurde wel met mij toen ik klein was, toen we in een klein stadje in Minas Gerais woonden.
Ons huis was heel dicht bij het enige kerkhof in de stad, en iedere keer wanneer er iemand stierf, werd dit nieuws doorgegeven aan alle inwoners.
Er stierven ouden en zieken, maar ook mensen die niets mankeerden, die van de ene op de andere dag niet meer in leven waren. We zagen jongeren, die in de bloei van hun leven waren, sterven. Zelfs kinderen die hun hele toekomst voor zich hadden.
Door zo kort te leven kon er nauwelijks gedacht worden aan leven en dood.
En af en toe, wanneer het wat later was stak ik de straat over en ging ik het kerkhof op om een wandeling te maken, maar zonder een macaber doel. In tegenstelling!
De stilte markeerde mijn wandeling tussen de graven, ik zag de mooie foto’s met grafschriften, vol van wijsheden en filosofieën. Elke persoon daar had een verhaal, maar, mooi zijnde of niet, het was verleden tijd!
Vlakbij de ingang zag ik familiegraven en de mooiste graven, versierd met marmer en bronzen standbeelden. In het midden van het kerkhof waren de gewone graven en veel verderop waren de armste, die nog maar net een plakkaat met de naam en geboortedatum van de persoon had.
Er zijn twee waarheden duidelijk hier: de sociale status en het aanzien kunnen de overblijfselen scheiden, maar ze kunnen hun geen leed en nog minder de dood besparen.
De graven van de kinderen waren ook apart en zaten me dwars, want ik kon niet begrijpen wat de reden is dat zij zo vroeg het leven verlieten. Kortom, ik heb de naakte en wrede realiteit gezien: Er bestaat geen keuze of advies die de dood ervan weerhoudt om te komen.
Een andere situatie die mij schokte was het zien van de verlaten graven, vol planten en viezigheid. Hoe kan iemand die op een dag zo geliefd was en zelfs tranen ontving vanwege zijn vertrek, nu zo vergeten zijn? Zonder familie, zonder vrienden, zonder iemand, nog erger, zonder iemand om zelfs onkruid weg te halen dat over het teken van zijn bestaan in deze wereld groeit.
Ik leerde dat het niet uitmaakt hoe belangrijk en gewenst u bent, vroeger of later zal iemand u opvolgen en over een tijdje zult u vergeten worden.
We zullen verdwijnen uit deze wereld en onze naam zal slechts één zijn tussen miljoenen geregistreerden in brieven van overlijden. Meer dan dit kan er niet geboden worden.
Wij hebben dus geen keuze, we worden allemaal afgeteld.
Onze dagen eindigen hier, maar onze ziel is onsterfelijk en blijft voor eeuwig door leven.
Iedereen is bereid om te genieten in deze wereld, maar weinigen zijn voorbereid om hun laatste dag van hun leven te leven.
Dus, om excellentie in het leven te bereiken, dat het Eeuwig Leven is, dient u uw prioriteiten te herzien en uw toekomstplannen te veranderen.
Degenen die met God stierven waren degenen die met plezier met Hem leefden. Niemand komt per ongeluk of per toeval de hemel binnen, maar door een wijze beslissing om zich over te geven aan Christus.
Met dank aan: Nubia Siqueira