Gedurende 17 jaar van ons leven, leefden wij een moeilijk en ellendig leven in verschillende asielzoekerscentra. Wij hadden geen perspectieven en dromen, het bracht ons veel leed en verdriet. Onze jongste zoon is geboren in Nederland, maar zelfs hij had geen stabiliteit in dit land.

Mensen kwamen en na een paar maanden kregen zij een verblijfsvergunning en konden weer door verhuizen naar een eigen huis. Bij ons was dat echter niet het geval. Door deze moeilijke situatie hadden wij nooit een vaste plek, we waren constant aan het verhuizen van asielzoekerscentra naar asielzoekerscentra en hadden nooit zekerheid.

De kinderen gingen naar school, maar na je 18e en zonder een verblijfsvergunning mag men, volgens de wet, helaas niet aan een nieuwe studie beginnen. In Nederland zijn wij het enige gezin dat het langst in een asielzoekerscentrum heeft gewoond. Vanuit een menselijk oogpunt bekeken was onze zaak onmogelijk en was er geen oplossing. Er leek geen licht aan het einde van de tunnel te zijn.” 

EEN MOEILIJKE WEG. “Maar gedurende deze moeilijke jaren, zijn wij bij de UKGR gekomen. In de UKGR hebben wij veel geleerd over het geloof, vertrouwen, volharding, geduld, gehoorzaamheid en rechtvaardigheid. Omdat wij natuurlijk een verandering in onze levens wilden, pakten wij elke gelegenheid om te praktiseren wat ons geleerd werd, ongeacht de omstandigheden, want ondanks hetgeen om ons heen gebeurde, hadden wij in ons binnenste de zekerheid dat alles goed zou komen. Deze zekerheid was er, omdat de God waarover in de UKGR werd gesproken, machtig is.

Ons dieptepunt werd bereikt toen wij als gezin in de gevangenis werden gezet, met als doel om het land uit gezet te worden. Wij hadden alle redenen om op te geven, maar ons geloof in God liet dat niet toe. We zijn gedurende deze 17 jaren heel veel obstakels op ons pad tegen gekomen, en hebben veel negatieve woorden gehoord, maar onze levens, problemen en omstandigheden hebben wij al die jaren in de Handen van God vertrouwd.

Dit vertrouwen en zekerheid maakt ons sterk. De jaren gingen voorbij, maar nog steeds bleven wij volharden en geloven dat het onmogelijke zou gebeuren.” 

HET ONMOGELIJKE WERD  MOGELIJK. “Vandaag de dag is alles compleet veranderd. Na een lange strijd van 17 jaar hebben wij onze verblijsvergunning, een eigen huis en met de kinderen gaat het goed op school. Onze dochter studeert zelfs aan de Universiteit en onze zoon bouwt zijn voetbalcarrière op.

Ons gezin heeft nu eindelijk rust en kan een normaal en stabiel leven leiden. Het onmogelijke is gebeurd en God heeft niet gefaald. We hebben rust, vrede en blijdschap. Er kunnen problemen komen, maar niets haalt dat van ons weg, want we blijven sterk in hetgeen wij geloven.”

Familie Ventura Tiago