Mijn problemen begonnen al toen ik elf jaar was. Ik had problemen met slapen
en was heel erg bang in het donker. Als kind zijnde groeide ik op in een ongezonde omgeving. Ik zag hoe mijn ouders vaak ruzie maakten, we leefden in armoede, zaten vaak zonder stroom thuis en daarnaast had ik heel erg last van negatieve gedachtes. De relatie tussen mijn moeder en ik was alles behalve goed. We hadden elke dag ruzie en door alle ellende die ik thuis meemaakte, begon ik haat in mijn hart te ontwikkelen jegens iedereen, maar vooral jegens mijn moeder. Ik wenste haar de dood toe en zag mezelf ook het liefst van de aardbodem verdwijnen.
Als tiener was ik erg agressief en leed ik aan woede uitbarstingen. Ruzies leken wel een dagelijkse routine thuis, omdat ik het met niemand kon vinden, zelfs niet met mijn eigen broers. Ik vocht met hun alsof ze wildvreemde mensen voor mij waren. Omdat ik me niet geliefd voelde, begon ik te denken dat het aan mezelf lag. Hierdoor kreeg ik ernstige complexen. Die waren zo heftig, dat ik mezelf niet eens in de spiegel kon aankijken. Het ging zelfs zover dat ik spiegels begon te vermijden.
Ik liep zowat elke dag met zelfmoordgedachtes rond en heb dit tot drie keer toe geprobeerd door mezelf te snijden, van de 3e verdieping af te springen en een mix van medicijnen te drinken. Ik had een enorme leegte in mijn binnenste en huilde mezelf bijna elke avond in
slaap.
Door mijn moeder leerde ik de UKGR kennen en zo kwam ik ook in contact met de JvO. De enige reden dat ik in het begin naar de UKGR bleef gaan, was vanwege de JvO. Hier zag ik dat de jongeren oprecht gelukkig waren en dit was iets dat ik niet kende. Er was een warmte in die groep die mij aantrok om te blijven komen.
Hoe vaker ik kwam, hoe meer ik leerde om mezelf openstellen, terwijl ik daarvoor heel erg gesloten was. Ik sprak met niemand over mezelf, maar in de JvO begon ik in te zien dat ik geen onmogelijke zaak was. Door de steun en begeleiding die ik hier kreeg, was ik in staat om de stappen te zetten om te veranderen.
Ik leerde te vergeven en van mezelf te houden. Elke woensdag, vrijdag en zondag ging ik naar de UKGR, waar ik de kracht van het geloof leerde gebruiken om de persoon te zijn die ik vandaag de dag ben.
Vandaag de dag heb ik een echte blijdschap van binnen, ik kan van mezelf en van anderen houden en ben oprecht gelukkig. Ik slaap heerlijk, heb nooit meer last gehad van zelfmoordgedachtes en alle haat die ik jegens mezelf en anderen had, bestaat niet meer.
Ik gebruik nu mijn tijd om jongeren te helpen die meemaken wat ik ooit meemaakte. Ik was geen onmogelijk zaak en dat zijn zij ook niet.
Leslie Mendes