Meestal haast iedereen zich. Haasten in de ochtend naar het werk of school. Haasten om een pauze te kunnen nemen, om iets af te ronden, haasten in het verkeer, kortom, we leven in een sneltrein samenleving. Als het internet niet snel genoeg werkt, worden mensen boos – ik tenminste wel. Wie heeft vandaag de dag tijd om te verspillen?
Maar zelfs zo vertragen de meeste mensen zich elk minuut van de dag. O, begrijp me niet verkeerd, ze haasten zich wel, ze werken en zijn wel bezig met iets, maar het probleem is dat ze vaak er niet bij nadenken.
Je kan de hele dag extreem bezig zijn en zelfs zo niet gedaan krijgen wat gedaan moest worden, als je er niet bij nadenkt. Je vertraagt het proces om een makkelijke uitweg te vinden om te doen wat je moet doen. En wanneer er zich problemen voordoen, reageer je er emotioneel op. Je wilt huilen of een schouder om op uit te huilen, terwijl je in feite heel goed weet dat dit jouw probleem niet gaat oplossen – maar je doet het toch.
Deze emotionele staat doet je naar achteren kijken en zelfmedelijden hebben. Het doet je zoeken in jouw geheugen naar dingen die gebeurd zijn, zodat je elke keer wanneer je eraan denkt er weer om kunt huilen, woorden die gezegd werden. Ik weet hoe het voelt, soms proberen er trieste herinneringen op te komen in mijn gedachte en wanneer ik hun een minuut van mijn dag geef, is het genoeg om mij te verzwakken. Ik heb mijzelf al betrapt met tranen in mijn ogen vanwege die betreurenswaardige minuut!
Emoties vertragen ons, ze laten ons niet naar voren gaan, denken of iets plannen. Ze zijn bedoeld om te menselijk en te zwak te zijn.
Wanneer je jezelf in een emotionele sleur bevindt, herinner dan wat voor een grote vertraging je voor jezelf bent. Gebruik in plaats hiervan jouw gedachte om te bedenken wat je gaat doen met jouw leven. Gebruik jouw geloof.
Cristiane Cardoso